In mijn slaap ben ik vrij. Ik droom van vliegen over wolken, met wijd gespreide armen, rennen in de wind, zo hard dat mijn voeten de grond amper raken. Ik leun met mijn rug tegen een boom en zie alles om mij heen zo helder als ik niet eerder deed. Ik hoef niet veel te doen, alleen maar dat ene.

Ook hij zag dat er met de uitnodiging niets bijzonders was, het was gewoon netjes. Nee, het klopte helemaal. Ook de handtekening van Steven was authentiek. Alles zag er volstrekt geloofwaardig uit. Maarten keek naar een punt in de verte. Zelf had ik meteen het gevoel dat ik op een afschuwelijke en mensonterende manier werd belazerd. Jij niet, toch? Toen de man van Second Chance het woord wilde nemen, kwam het geluid uit de andere hoek.

Schrijven kan veel of weinig over iemand zeggen, ik wil niet steeds alles uit moeten leggen. Je hebt niets verdiend en je bent nog niet jarig. Je hebt weinig nodig, toch geef ik je iets. En of ik er ooit iets anders voor terug krijg. Dat geeft niet, ik geef jou mijn dromen voor niets. Dromen die komen van heel diep van binnen. Geboren uit vreugde, geluk en verdriet. Een splinter verlangen, een deel van jezelf. Dat je meestal verstopt voordat iemand het ziet.

Nu ik met beide voeten in het begin van 2015 sta zo zonder goede voornemens, want die maak ik nooit, besef ik me iets. Ik heb me daar een dik jaar achter de rug! Ja, het was één in goede gezondheid, doorgaans. Maar het was één in een sneltrein, zonder te willen vervallen in clichés, maar ik heb keihard gewerkt om de dingen goed te doen. Om ze beter dan goed te doen. Workshop Social Media Literacy, Bobcatsss.